محکومیت محاصره غزه، توسط انجمن قلم ایران
در هنگامه هیاهوی ادعای دموکراسی، آزادیخواهی و حقوق بشر، در گوشهای از این کره خاکی، مردمی به راستی مظلوم، هر روزه محبوستر، گرسنهتر، تشنهتر و بیمارتر قدم به قدم و لحظه به لحظه، مرگی دستهجمعی را تجربه میکنند؛ و شگفت، جامه سکوتی است که مدعیان جهانی در بر کردهاند؛ و شگفتتر، دولتیان عرباند که مدعای عربیت و سنیت دارند؛ و اینک که فلسطینی عرب و سنی، چنین سخت و دردناک اما همچنان استوار و حماسی ـ که خود تجسم حماسهاند ـ روزگار در محاصره دشمن صهیونیستی میگذارند، با صهیونیستها مینشینند و جام سر میکشند و پیمان مییندند و جامه ذلت تسلیم در برابر استکبار صهیونیسم را بر قامت خویش میپوشانند. و سخت عجب از امت عرب، که این همه را میبینند و به تنبیه این دولتیان برنمیخیزند تا دولتهایی برآمده از اراده خویش استوار سازند؛ و شگفت که این دولتیان سرسپرده، به ایران و ایرانی میتازند؛ و میکوشند این تنها نظام و دولت برآمده از اراده مردم در جهان اسلام را، که تنها و حقیقیترین حامی فلسطین عرب و سنی است، وادارند که دست از حمایت فلسطین بشوید و در صف آنان، تن به ذلت سپارد. هیهات منا الذله!
انجمن قلم ایران، تکلیف روشنفکری، ملی و دینی خود میداند که در برابر این همه ستم، ذلت و دو رویی ساکت ننشیند. که اگر چنین کند، رسالتش را انجام نداده است. اینک زمان نشستن نیست. باید قلمهای همت را تیز کرد و بر مرکب مسئولیت آغشت؛ و گفت آنچه را که باید گفت، و نوشت آنچه را که باید نوشت، و کرد آنچه را که باید کرد.
اینکه فلسطین و غزه را باید نوشت؛ که مظلومان زمانهاند. اینکه فلسطین و غزه را باید سرود؛ که شایستهترین مضامیناند. اینکه فلسطین و غزه را باید ترانه کرد؛ که اندوهشان را پایانی نیست. آیا ندای سالار کربلا و شهید نینوا و حماسه در محاصره عاشورا از فلسطین و از غزه نیوشیده نمیشود که «هیهات منا الذله» و «هل من ناصراً ینصرلی»؟ پس «لبیک یا حسین» گویان کجایند؟
انجمن قلم ایران
